Muszę przyznać,że naprawę trzeba kochać Iron Maiden bezkytycznie,żeby tak oceniać jej płyty jak to robi nasz recenzent.Zaiste,to szlachetna cecha,jednak miłość do kogoś wiąże się z obowiązkami naszego obiektu uwielbiebia a te niestety są nie zawsze nalezycie wykonywane.Uważam,że Iron Maiden wzniósł się na wyżyny stylu Heavy-Metal na plytach od Killers do Powerslave a po tym okresie,niestety następowała równia pochyła.I nieważne jest,że pózniej zdarzały się(na palcach jednej ręki)utwory wybitne.Kolejne albumy,zwłaszcza te po roku 1992,czyli od TheXFactor są coraz bardziej zbliżone do banału i karykatury muzycznej samej siebie.Niestety.Wierny fan Iron Maiden

Naprawdę trzeba być zdeterminowanym fanatykiem Ironów,żeby tak chwalić to,czego chwalić się nie da(to uwaga do recenzenta tej płyty ale szacunek dla niego,że tak kocha ich muzykę)Ale do rzeczy.Po pierwszych taktach utworu Taligunner od razu słychać,że chłopcy poszli w kierunku wyraznie ciężkiego brzmienia.Tak tez jest na innych kompozycjach.Ogólnie,ten album zaliczyłbym do średnio udanych.Połowa materialu tutaj zawartego,to kompozycje przeciętne i mało ciekawawe,niestety.Ale za to reszta kawałków rekompensuje nam te straty.Bardzo dobry"Holy smoke" oraz mocna kompozycja tytułowa i własciwie to wszystko,co warte uwagi.Reszta kompozycji jest przeciętna i wskazuje,że tą drągą muzyczną dalej nie da się iść.Ocena-5,5/10

Pojedynczych utworów słucha się bardzo dobrze. Największy problem tej płyty, że nie stanowi całości. Każdy utwór jakby z innej beczki, jakby utwory były nagrywane w różnych latach. Brakuje klimatu, który byłby wspólny dla wszystkich utworów. Przykładowo najpierw łapię nastrój na Tailgunner, a później hopsa-sa na Holy Smoke. I taka huśtawka nastrojów do samego końca. Ale i tak ją lubię - to był mój pierwszy raz z Ironami

Zgadzam się z ogólną oceną Autora co do tej płytki Maiden. Jestem fanem tego genialnego zespołu od 1989 r., pierwsza płyta której słuchałem to fenomenalny "Seventh Son...". Po tej płycie pewna ubożyzna kompozycyjna kolejnej czyli właśnie "No Prayer..." była wtedy szokiem, chlip, chlip. Chociaż na listach przebojów różne songi z tej płytki były wysoko jak pamiętam, co też było wtedy zaskoczeniem obsłuchanych w temacie heavy m. Częściowo zgadzam się z kol. Ufologiem ale nie do końca, po "Powerslave" były jeszcze 2 genialne płyty Maiden: "Somewhere In Time" i "Seventh Son Of A Seventh Son". Reszta- zgadzam się z Ufologiem, lekka reanimacja na "Fear Of The Dark" - ale bez geniuszu. Reszta płyt do dzisiaj - jak dla mnie blade na tle tych mocarnych, w tym tak chwalone a dla mnie ładne ale nudnawe i pozbawione gitarowej mocy "Brave New World" (hm... czy radość z powrotu Bruce'a i Adriana nie zmąciła obiektywizmu?) No, ale są gusta i guściki. BTW.: Co do spadku kompozycyjnej formy wielkich zespołów - zauważcie proszę, że tendencja jest normalna przy zespołach "płodnych" kompozycyjnie. Dobra muzyka czy świetna muzyka na początku kariery + dużo wydawanych płyt = umiejętności techniczne nie maleją ale spadek formy kompozycyjnej po pewnym czasie. Zobaczcie dokonania Cradle Of Filth i ubożyznę kompozycyjną ostatnich ich płyt w porównaniu do "Vempire", "Dusk", "Midian". Wczesne płyty Cradle mają przepych jak wczesne Maiden - masa melodii na utwór, szafowanie riffami, melodiami, solówkami (tu Maiden, Cradle nie;). Obecnie u obu tych zespołów jest podobnie: jedna melodia = jeden utwór. Myślę obserwujących tych i owych (i tamtych też;) że wypalenie kompozycyjne wraz z wiekiem muzyków to normalka. Jakiś bunt się wypala w człowieku, boża iskra geniuszu gaśnie a zaczyna się rzemiosło, hm...? Ale lepsze samodzielne komponowanie dalej niż kompozytor najmita z wielkiej wytwórni jak dla bojsbendów czy nucących lal, czyż nie? BTW: Wokalista Cradle podkreślał kiedyś w wywiadach że wychował się na Maiden, co jest całkiem możliwe tym bardziej że zespół to angielski. Obecnie zresztą puszczali w eter "przecieki" że nowa płyta "...Venus..." to jak Maiden na sterydach (tiaa... najwyżej to obecne Maiden bo kompozycyjnie „Venus” to znowu średniutko;).
W każdym razie na tej płycie (No Prayer...) słychać niestety że skrzydło Maiden zostało przetrącone - odpadła bliźniacza gitara Adriana "H" Smitha. Ale i tak są dobre melodie, piosenki nie męczą i słucha się dobrze. Ale utwory proste, rock progresywny podkulił ogon i uciekł i w niepamięć odeszło gitarowe moc i melodyczne szaleństwo obecne do płyty "Seventh" włącznie. Najlepsze jest to, że płytki i tak słucha się dobrze. Hm... Brzmienie gitar skromne, ubogie ale jest za to takie ciekawe garażowe brzmienie perkusji, bardziej retro niż nawet na Killers;) (porównuję wydania CD zremasterowane). Tytułowy utwór rzeczywiście cudny, reszta - trochę słabsza. Prawie wcale nie ma ciekawych solówek, styl gry bardziej hardrockowy niż w stylu wcześniejszych płyt Maiden. Na pewno nie ma śladu przepychu gitarowego jak w "Rime Of Ancient Mariner" czy „Caught Somewhere In Time”. Widać że nie komponował zbyt wiele Harris tylko hardrockowiec Bruce 9Smith wcale bo odszedł) i hm.. nowy - Yannick (tia..., wiem tata Polak ale i tak przyjście gościa kojarzę z końcem wielkiego Maiden). Oceniam płytę ale tak jako jedną spośród płyt na siedem z minusem („7” = „dobrze, naprawdę dobrze", „6” - nieźle, całkiem nieźle ale mogło być lepiej ). A jako płytę z ciężkim graniem w ogóle hardrock/heavy - na 9/10. Bo Maiden jest konkurencją samą dla siebie, jak mówi moja Żonka. Pozdro dla wszystkich słuchaczy ciężkiego rocka w wydaniu bezrapowym:p

"Po pierwszych taktach utworu Taligunner od razu słychać,że chłopcy poszli w kierunku wyraznie ciężkiego brzmienia."

Ciężkie brzmienie na NPFTD? A możesz powiedzieć w którym utworze ono jest?