"The Clans Will Rise Again" to 14 studyjna płyta Grave Digger. Na upartego można by podciągnąć do piętnastki, ale sam zespół niespecjalnie przyznaje się do koszmarka "Stronger Than Ever" nagranego pod szyldem Digger. Co nowego w obozie Grabarza? A zaskakująco dużo, gdyż w porównaniu do poprzedniej płyty z 2009 roku w składzie doszło do sporych roszad. Zespół bowiem opuścili Thilo Hermann (co jakoś było do przewidzenia) i Manni Schmidt (to już spore zaskoczenie. Nowym gitarzystą został Axel "Ironfinger" Ritt (znany z Domain) i zespół powrócił do swojej ulubionej konfiguracji z jedną gitara. Jak widać sporo działo się w Grave Digger.
Czas najwyższy skupić się na tym co najważniejsze. Tytuł "The Clans Will Rise Again" jednoznacznie sugeruje, iż znowu będzie coś o walecznych Szkotach. Okładka i lista utworów w pełni rozwiewają jakiekolwiek wątpliwości. Wracamy do przeszłości! I to jakby dwa razy, bo do XIII wiecznej Szkocji, oraz równocześnie do roku 1996 i płyty "Tunes Of War". Od razu warto zaznaczyć, że nie mamy tutaj do czynienia z sequelem tego wspaniałego albumu, tylko z taką samą tematyką utworów. Ok, cóż w takim razie przynosi nam nowe dzieło Grave Digger? Szczerze mówiąc to nic nowego. Kto zna ten zespól, ten zaskoczony specjalnie nie jest. Kwadratowe riffy, refrenowe zaśpiewy, melodyjne solówki i tak co numer. Fajerwerków i innych cudów nie należy się spodziewać. Mamy za to solidną niemiecką robotę w najlepszym wykonaniu. Co do samych numerów, to już tak udanie nie jest. Jest kilka kompozycji które co prawda wyróżniają się na plus, jednak po drodze następuje lekkie zmęczenie materiału. Zdecydowanie zabrakło pary w tej maszynie. Tragedii oczywiście nie ma, bo album jako całość się broni, a kilka mocnych punktów ma, że wystarczy wspomnieć "Hammer Of The Scots", "Coming Home", "The Clans Will Rise Again", "Paid In Blood", czy "Spider". Niestety przytrafiło się kilka przeciętniaków takich jak "Whom The Gods Love Die Young", "Execution", czy "Valley Of Tears".
Oczywiście jak Szkocja, to i obowiązkowe dudy. Pojawiają się tutaj w zasadzie dwa razy na samym początku jako intro płyty i wspomniany już "Coming Home" (plus intro "The Piper McLeod"), który w refrenach ma robić za nieśmiertelny "Rebellion (The Clans Are Marching)", ale to jednak już nie to samo. Jeśli chodzi o nowego zawodnika w barwach Grabarza, to muszę przyznać, iż Axel idealnie wkomponował się w zespół. Można odnieść wrażenie, iż był w nim zawsze i to jest jego miejsce. Kilka razy nawet pokazał swój pazur (solówki w "Spider", "Rebels") i tutaj jest całkiem dobrze. Reszta zespołu na swoim poziomie. Chris skrzypi i trzeszczy po swojemu, Stefan z Jensem napędzają całość w sposób idealny. Klawisze H.P. Katzenburga tradycyjnie dodają smaku i dopełniają materiał.
Płyta od początku nie chciała mi "wejść" i bardzo długo się z nią zmagałem. Nawet teraz, po wielu już przesłuchaniach, mam przekonanie, że to jeszcze nie wszystko co wyciągnąłem z tej muzyki. Był taki okres, że zupełnie nie chciało mi się słuchać tej płyty. Od kilku tygodni faza na "The Clans Will Rise Again" powróciła i na nowo "poznaję" ten album. Przyznaję, że z każdym kolejnym obrotem co raz bardziej przychylnie spoglądam na kolejne numery, a w szczególności te, które na początku najmniej mi pasowały. Fakt, że do Grave Digger mam spory sentyment i w przypadku tego zespołu margines tolerancji mam dosyć spory.
Czas na podsumowanie. Nie jest to najlepsza płyta w dorobku Grabarza, do najsłabszej też sporo brakuje. Typowy przeciętniak? Chyba jednak troszkę powyżej. Dla mnie na pewno poziom ostatnich płyt jak najbardziej utrzymany, "Ballads Of A Hangman" co prawda nie przebili, ale w skali "Liberty Or Death", czy "The Last Supper" spokojnie siedzi. Krótko mówiąc jest dobrze, z momentami bardzo dobrymi, jednak nie brakuje też słabszych chwil.
Piotr "gumbyy" Legieć / [ 18.12.2011 ]
|
