01. Magellan's Expedition
02. The Battle of Cape Fear River
03. Cannonball
04. P.A.R.T.Y.
05. Under Blackened Banners
06. Magyarorszag
07. Seventh Rum of a Seventh Rum
08. Bite the Hook Hand that Feeds
09. Return to Tortuga
10. Come to Brazil
11. Wooden Leg (Part III)

Szkocki statek pod piracką banderą stoi już w pobliskim porcie. Nie musicie jednak wyciągać broni, chować kosztowności, a dziewczynie zamykać na klucz pas cnoty. W końcu już na "Curse of the Crystal Coconut" Alestorm bardziej interesowało picie i zabawa niż mordy, gwałty i rabunki. Na "Seventh Rum of a Seventh Rum" dowodzona przez Christophera Bowesa ekipa dalej idzie tym torem: jej szlak bardziej zdobią już puste butelki z alkoholem niż zwłoki pokonanych wrogów. I jasne, życie na morzu ciągle jest tu wychwalane, ale jednocześnie nie brakuje słów mówiących o tym, że i na suchym lądzie nie jest źle. Czy ktoś nie powinien przypadkiem zostać przeciągnięty pod kilem za szerzenie takich bredni?

Najnowszy krążek wesołej załogi zamiast puszczać oczko do wielkiego dzieła Iron Maiden spokojnie mógłby się nazywać "Curse of the Crystal Coconut, Part II". Nie ma tutaj bowiem żadnych zaskoczeń względem poprzednika - dostajemy po prostu więcej tego samego, a więc przebojowego, ale jednocześnie mocno głupkowatego pod względem tekstów folk/power metalu. O ile wcześniej Christopherowi Bowesowi zdarzały się poważniejsze teksty (nawet na poprzednim albumie popełnił świetny "Call of the Waves") tak tutaj mamy kabaret pełną gębą. Ze szkodą dla samej muzyki, ponieważ niektóre fragmenty wydają się stworzone na szybko, tylko po to, aby podchmielona gawiedź mogła coś pokrzyczeć na żywo. Posłuchajcie jak refren "The Battle of Cape River" nie pasuje do reszty utworu, albo jak thrashowy riff "Come to Brazil" szybko ustępuje miejsca kiczowatym klawiszom i tekstom o piciu. Podobnie w "Cannonball": skoczny, trochę cięższy numer ze skrzypcami i czymś brzmiącym jak akordeon, a tu znów refren "z dupy".

Niekiedy wydawało mi się więc, że grupa miała niezły pomysł wyjściowy, ale w trakcie prac dochodziła do wniosku, że w sumie nie ma co robić zbyt ambitnej muzy, a terminy gonią. Efekt jest taki, że to wszystko już gdzieś słyszeliśmy. I to nie tylko dlatego, że na końcu mamy kolejną część "Wooden Leg" (choć z jej instrumentalnego fragmentu można by zlepić coś ciekawego), a "P.A.R.T.Y." to taki brat-bliźniak "Treasure Chest Party Quest". Brakuje tu po prostu jakichś zaskoczeń, muzycznych rewolt - "Seventh Rum..." to Alestorm na autopilocie: szalenie przebojowy, ale i działający według schematu. Da się oczywiście wyłowić stąd parę perełek: do starszych lat ładnie nawiązuje "Under Blackened Banners" - szybki, mocny, ze świetnym refrenem i pojedynkiem klawiszowym. To kawał porządnego w powera, w którym Bowes na chwilkę powstrzymuje się od pisania głupotek ("We're the sisters of the sea sailing under blackened banners"!). Podobnie zresztą jak w "Return to Tortuga", w którym z kolei mamy znakomity bridge/refren i ładną partię skrzypiec. Nie można było tak posiedzieć nad innymi kompozycjami? "Magyarorszag" to przecież taka zapchajdziura, że szkoda gadać. Poza tym Węgry nawet nie mają dostępu do morza!

"Seventh Rum of a Seventh Rum" to płyta, która jednym się spodoba, a innych całkowicie odrzuci. Jeśli tęsknicie za kawałkami pokroju "Walk the Plank" czy "Nancy the Tavern Wench", to nie będzie tu zbyt wiele powodów do mruczenia. Alestorm to już inna kapela: bardziej party niż power metalowa. No i właśnie: jeśli to oblicze grupy, znane z ostatniego albumu, Wam się podoba, to... niech Was rekiny zeżrą. Nie no, żartuję - to wtedy po ten krążek możecie sięgnąć i czerpać z niego radość. Ja obawiam się jednak o kurs obrany przez tę kapelę. Jasne, słońce na razie świeci, a wiatr jest sprzyjający (a więc tłumacząc na Polski: hajs się zgadza, a koncerty wyprzedawane), ale czy na końcu statek nie osiądzie na mieliźnie?