Dimmu Borgir to zespół, który wzbudza wiele kontrowersji. Nie chodzi mi tutaj bynajmniej o jego image, czy treści płynące z muzyki grupy, ale o opinie osób, które zetknęły się z muzyką Norwegów. Wszak są one różne, najczęściej prześmiewcze lub wielbiące, ale zdarza się, że i takie, które określiłbym retrospektywnymi, bo wynika z nich, że zespół na przestrzeni swojej ponad piętnastoletniej kariery zaczął się twórczo wypalać. Najnowsze dzieło Dimmu Borgir zatytułowane "Abrahadabra" na pewno nie wywoła rewolucji wśród rzeczonych opinii, bo to kolejny album nagrany w sprawdzonym stylu grupy. Jeszcze przed rozpoczęciem nagrań do dziewiątego studyjnego albumu Norwegów jego szeregi w 2009 roku opuścili dwaj stali członkowie grupy: basista i wokalista ICS Vortex oraz klawiszowiec Mustis. Tych, którzy liczyli, że zmieni to styl grupy z pewnością rozczaruje fakt, że odejście wspomnianych muzyków nie wpłynęło znacząco na charakter Dimmu Borgir, czego namacalnym dowodem jest następca "In Sorte Diaboli" z 2007 roku.
Album w podstawowej wersji rozpisany na niemal pięćdziesiąt minut muzyki, obfituje w liczne charakterystyczne dla Dimmu Borgir muzyczne nawyki, które leżą u podstaw wielobarwnej i pompatycznej metalowej symfonii. Idą za tym rozmaitość wokalna Shagratha, nieobliczalne i połamane konstrukcje prowadzone gitarami Silenoza i Galdera, a także rozciągnięty zestaw melodyjny. Całość zamknięta jest w sprawną klamrę. Wszak bardzo obiecujące jest samo otwarcie krążka pod postacią mrocznego, elektroniczno-smyczkowo-klawiszowego utworu "Xibir", któremu dosyć daleko do klasycznych nagrań zespołu. Równie udany jest "Endings" and "Continuations" będący ostatnim utworem na krążku. Co prawda pojawia się w nim już pełne, rozwinięte instrumentarium, ale jest to również utwór, który nie do końca odpowiada właściwemu stylowi "Abrahadabry". Być może dzięki, wywołującym dreszcze na skórze, wokalom Garma z Ulvera? Goście. No, właśnie. Chyba najmocniejszą stroną "Abrahadabry", co brzmi dosyć zaskakująco, są zaproszeni goście. Pierwszym i kluczowym jest pokaźna grupa osób, którym chyba nie do końca po drodze z black metalem. Mam na myśli Norweską Orkiestrę Radiową oraz scholę Cantorum. Nad dokładnością wykonania partii z ich udziałem czuwał Gaute Storaas i trzeba przyznać, że z niniejszego zadania wywiązał się znakomicie, bo obfite fragmenty orkiestry dodają nowemu albumowi Dimmu Borgir dużej ilości klimatu. Na tym jednak nie kończy się zestaw gości zaproszonych na "Abrahdabra", bo treść płyty dodatkowo wzmocnili rozwrzeszczana wokalistka Agnete Kjolsrud, stali sesyjni muzycy grupy Snowy Shaw (pokaźny wkład basowy i wokalny), znany polskim fanom metalu Daray (perkusja) oraz wspominany Garm z Ulvera. Oni wszyscy w znaczący sposób ubarwiają nowy album Dimmu Borgir, bo sam zespół raczej nie zainwestował w środki, które odbiegałyby od jego standardów. "Abrahadabra" nasycona jest typowym dla tego zespołu brzmieniem i ceremonialnymi konstrukcjami, które na bazie klasycznego black metalu wzbogacone są o dodatkowe, patetyczne partie. Myślę, że sumując te wszystkie fragmenty album brzmi co najmniej przyzwoicie, choć z pewnością nie przełomowo.
Gitarzyści Silenoz i Galder zapowiedzieli, że "Abrahadabra" to materiał, który łączy wpływy z dwóch dawniejszych dzieł grupy: "Puritanical Euphoric Misanthropia" z 2001 roku oraz "Death Cult Armageddon" z 2003 roku z tą jednak różnicą, że o wiele więcej w nim aranżacji orkiestrowych. Z pewnością wyrocznią tych słów będą najbardziej wytrwali fani grupy, ale nie sposób oprzeć się wrażeniu, że najmocniejszą stroną niniejszego krążka są trafnie dobrani goście, na czele oczywiście z orkiestrą. Tym samym pytanie finałowe powinno zabrzmieć: ile w tym samego Dimmu Borgir? Odpowiedzi musicie poszukać sami... abrahadabra... abrahadabra...
Robert Bronson / [ 02.10.2010 ]
|
