Cześć! Po raz pierwszy gościcie na naszych łamach, więc należy (zgodnie z naszą tradycją) przedstawić zespół. To gdzie, kiedy i w jakim celu powstał Psycho Visions?

Łukasz Wolak: Witamy MetalSide, i wszystkich jego czytelników. Historia Psycho Visions biegnie oficjalnie od 2015 roku, kiedy to zespół nabrał finalnych kształtów, wykrystalizował się skład. Wtedy też zaczęliśmy koncertowanie oraz wydaliśmy pierwszą EP'kę "further, darker, deeper…". Wszystko zaczęło się w Rzeszowie i nadal jest to siedziba zespołu, miejsce, gdzie gramy próby i tworzymy materiał. Cel Psycho Visions jest prosty - stworzenie zespołu z własnym charakterem i stylem, który będzie dawał satysfakcję wszystkim w niego zaangażowanym. Chcemy się rozwijać, chcemy budować naszą tożsamość i docierać do nowych osób.

Zanim porozmawiamy o płycie poproszę o kilka informacji o pierwszej demówce "Further, Darker, Deeper...", którą zarejestrowaliście w 2015 roku...

To nasz pierwszy materiał studyjny, pierwsze kompozycje, które zrobiliśmy. Składa się na nią pięć autorskich utworów. Demówka była dla nas bardzo ważnym krokiem, konkretyzacją tego, co chcemy robić, i potwierdzeniem, że zaczynamy realną pracę nad zespołem. Z perspektywy czasu słychać, że zawarte tam utwory określają kierunek, w którym rozwinęliśmy się później. Już w tych pięciu kawałkach czuć różnorodność, każdy jest inny. Dzisiaj mamy tylko dosłownie kilka sztuk tego nagrania - cały nakład, który mieliśmy się rozszedł, również poza granice kraju, co cieszy niezmiernie. Aczkolwiek - całość jest na naszym kanale YouTube do odsłuchu.

Z tego co widziałem (bo materiału nie znam) to śpiewał na niej Jakub Skibiński. Z jakiego powodu doszło o zmiany wokalisty?

W trakcie pracy nad pełnym albumem "Inflect" po prostu doszliśmy wspólnie do wniosku, że najkorzystniej będzie się rozstać, i to dla obu stron - Kuba skupił się na innych projektach muzycznych, a reszta mogła swobodnie dryfować dalej w odmienności stylistyczne. Całe zdarzenie odbyło się zgodnie i naturalnie, także nie ma tu żadnej niesamowitej historii ani wielkich emocji - chyba najłatwiej byłoby to określić jako "różnice artystyczne".

Teraz Ty przejąłeś mikrofon i jak się z tym czujesz? (śmiech)

Zupełnie nieźle. Oczywiście cały czas to było i jest wyzwanie, i niezła motywacja do rozwoju umiejętności, ale jednocześnie daje mi to mnóstwo satysfakcji - bo pojawia się dodatkowa metoda ekspresji, pojawia się bardziej osobisty związek z wykonywanymi tekstami. Kiedy znaleźliśmy się w sytuacji, w której trzeba było szukać nowego głosu zespołu, rozmawialiśmy o rożnych kandydaturach. Szukaliśmy "nowego" wokalisty, kogoś z zewnątrz. Ale tu pojawiały się komplikacje: brak czasu, brak chęci, ogólne niezdecydowanie. Oprócz samego wokalu, bardzo zależało nam na jednym - żeby się w zespole dogadywać, więc ten czynnik też zawsze był mocno brany pod uwagę. Dogadywać się, mieć dobrą komunikację, organizację - bez tego nie mieliśmy szans na dalszy rozwój. Dlatego po pewnym czasie zdecydowaliśmy, że najkorzystniejszą opcją będzie samodzielnie chwycić za mikrofon - bez "testowania" nowej osoby, bez czekania, czy to zadziała. Teraz wiemy, że wyszło nam to na dobre - zespół jako kwartet dobrze funkcjonuje i w takiej konfiguracji planujemy pozostać.

MetalSide: Wasz debiut ukazał się rok temu i swoje już odleżał. Jak dzisiaj patrzysz na ten materiał? Jesteś z niego w pełni zadowolony? Ewentualnie co byś chciał w nim zmienić?

Nadal wszyscy jesteśmy z niego dumni. Włożyliśmy mnóstwo pracy w te kompozycje, aranżacje i całą płytę. Opierając się na stronie kompozycyjnej, ufundowaliśmy tym utworom długowieczność - tak to postrzegamy. Różnorodność tego co się dzieje w muzyce plus swoboda, której jesteśmy wierni pozwoliła uniknąć zaszufladkowania "tak się grało w latach…". Niejednokrotnie można przeczytać bądź usłyszeć, że jakiś zespół wydał płytę brzmiącą jak (tu wstaw gatunek metalu) z lat 80/90/00, itp. Tego nie chcieliśmy i nie chcemy nadal. Co bym zmienił? Chyba odpowiem, że nic. Czy dlatego, że uważam płytę za ideał w każdym calu? Nie. Ale mając ją w tej formie w jakiej jest, mamy punkt odniesienia dla nowego materiału. "Inflect" po prostu zabrzmiał jak miał zabrzmieć i zaznaczył epokę w dziejach zespołu. My idziemy dalej i na tym się skupiamy, zamiast zmian przeszłości.

Muszę przyznać, że lekko mnie zaskoczyliście swoim graniem. Utwory takie jak "Red Devil", czy "Insatiability" swoimi dysharmoniami rozwalają system...

Miło słyszeć, dzięki. Jeśli pojawia się zaskoczenie, to znaczy, że dobrze działa to, co sobie założyliśmy. Przede wszystkim chcemy, żeby nasze granie wywierało emocje. I wiem, że nie spodoba się wszystkim - to zupełnie naturalne, nie taki jego cel. Ale jeżeli to zaskakuje, podoba się, nie podoba się, zaciekawia - to wszystko znaczy, że dociera do słuchacza, nie pozostawia go obojętnym. Tego unikamy najbardziej jak się da - zniknięcia w wielkim gronie kapel metalowych, które po prostu są. Wszystkie są ok, wszystkie są dobre, ale jednocześnie wszystkie są jednakowe. Kiedy pójdziesz na koncert i usłyszysz takich pięć pod rząd, wyjdziesz z wrażeniem, że wszystko fajnie, ale nic z tego nie zostało w głowie. Podobało się, ale nie było tam nic charakterystycznego.

Skąd wam się uroiło, żeby grać tak "nierówno" i schizowo? Nie potraficie normalniej? (śmiech). A tak serio, to jaki jest tego zamysł? Bo rozumiem, że przypadkowo to nie wyszło?

Unikamy grania unisono, bo jest dla nas nienaturalne. Poza uzasadnionymi momentami, po to mamy trzy różne gitary w zespole, aby mogły tworzyć przestrzeń w muzyce, niekoniecznie przewidywalną i zbitą. "Schizowe" i "nierówne" granie zwiększa możliwości ekspresji i otwiera nowe możliwości w kompozycji. Dodatkowo, oprócz samej strony czysto muzycznej, dzięki temu mamy też zrealizowana stronę "psychologiczną" zespołu - każdy gra swoje, nikt nie odtwarza po nikim. To daje więcej satysfakcji z grania i samorealizacji. Jak piszesz, przypadkowo to nie wyszło. Oczywiście, jeśli pojawi się utwór oparty na dużo "ładniejszym" graniu, graniu tego samego - nie wykluczamy tego z założenia, bo nie lubimy jakichkolwiek sztucznych ograniczeń. Warunek jest jeden - to musi się podobać wszystkim i być po prostu dobre i ciekawe.

Albo taki "March of Mannequin"... to kawał konkretnego grania! Jest ciężko i z rumieńcami... To dla mnie najciekawszy numer na płycie. A który jest Twoim faworytem?

Kolejny raz cieszy, że się podoba. Ja osobiście nie mam ulubionego, ale w grę wchodzi też zapewne brak obiektywizmu i zżycie się z tymi kawałkami. Każdy ma dla mnie stale ciekawe elementy i swoją własną charakterystykę. Dlatego też nie potrafię wskazać faworyta. Wszystkie kompozycje inaczej gra się na żywo, każda "żyje swoim życiem" i - jak dla mnie - ma swój urok.

Trochę ponarzekam... W recenzji napisałem: "Gitary bardzo często grają nieharmonicznie, co oczywiście rozstraja układ nerwowy słuchacza. Ok, to jak najbardziej biorę na klatę. Gorzej jest gdy zaczyna się harmonijne granie, bo wtedy brakuje (i to bardzo) podkładu "pod spodem". Gdzieś bas i perkusja się chowają i razi taka niezagospodarowana przestrzeń". Jak się do tego odniesiesz?

Gdybym miał podać uzasadnienie takiego podejścia, powiedziałbym, że decyduje nasz nazwijmy to "etos" klasycznego rockowego/metalowego zespołu. Co to dla nas znaczy? Pomimo dużej chęci eksperymentowania z kompozycją, braku nakładania na siebie żadnych ograniczeń, w naturalny sposób preferujemy granie "organiczne", beż żadnych dodatków. To przyświecało nam również przy nagraniu płyty - na albumie nie ma żadnych dubli gitar (to, co słyszysz to pojedyncze ścieżki każdej gitary, nic więcej), żadnych dogrywek, niczego, co nie jest zagrane "z ręki". Jedyny efekt to pogłos na wstępie wokalnym do "Black Sky" i on również jako jedyny nie pojawia się na koncertach. Cała reszta to naturalne granie zespołu, bez sampli, dodatków ani innych sztuczek. Zdaję sobie oczywiście sprawę, że tutaj podejść do tematu jest mnóstwo i niekoniecznie jakiekolwiek jest dobre bądź złe. Po prostu to dla nas naturalna szczerość i obietnica tego, że na żywo ta muzyka zabrzmi lepiej a nie gorzej niż z albumu, bo czegoś zabraknie albo będzie odczuwalnie sztuczne. Plus - uniknięcie "masy" to też świadomy wybór kolejnego odejścia od "norm", które zapanowały w ciężkim graniu, a które niekoniecznie nam pasują.

Muszę też zapytać o waszą "stylówkę". Na zdjęciach promo, jak i w klipie do utworu "wjeżdżacie cali na biało" (śmiech) Skąd taki pomysł?

To chęć odcięcia się od kolejnej normy, zgodnie z którą kiedy gra się mocna muzykę trzeba być w czerni. To wyeksploatowana formuła, od której chcemy odejść. Metal jako pierwotnie ostoja odmienności i indywidualności wpadł w pewne ramy, z których czasami ciężko wyjść. Biel dla nas znaczy coś innego. Daje nam to również dodatkowy element ekspresji do dyspozycji. Kiedy gramy koncert, widać, że zespół wchodzi na scenę świadomie, że przygotował dla publiki coś więcej, niż samą muzykę. Dlatego planujemy rozszerzanie koncertowego show o kolejne elementy. Chcemy dać jak najciekawsze i kompletne widowisko dla tych, którzy przyjdą je zobaczyć.

Jak oglądałem booklet "Inflect" zanim odpaliłem CD, to pomyślałem... "ło kurde... kto mnie tutaj uraczył alternatywą"... na szczęście po odpaleniu krążka okazało się co innego...

Dalej jakaś forma alternatywy to chyba jest, ale tej dużo mocniejszej alternatywy… Z pewnością w stosunku do zastanych norm.

Nakręciliście klip do utworu "March of Mannequin". kto odpowiada za jego realizację i czy macie plan na kolejny klip?

Pomysł na klip był nasz, zespołowy. Realizacja to z kolei dzieło Lemonade Studio, zajmującego się profesjonalnie produkcją wideo. Oprócz tego, do albumu "Inflect" pojawiły się jeszcze dwa obrazki - "Omne Trinum Perfectum" będące zapisem próby i "Soul collector" - wypadkowa lyric wideo i klipu koncertowego.