Muzycznie... uff... tutaj to serwujecie niesamowity misz-masz. Od heavy, przez thrash do elementów death metalu. Oczywiście to wszystko podlane rockiem, klimatami i czym tam jeszcze tylko można. Jak wy to komponujecie? (śmiech)

Albert: Komponując nie zakładamy sobie ograniczeń - to podstawa. Oczywiście w założeniu gramy metal, staramy się czerpać jak najwięcej z dorobku tego gatunku. Każdy z nas słucha innej muzy, często niekoniecznie metalowej i myślę, że naturalnie przemycamy swoje fascynacje do numerów, stąd słyszalna jest ta różnorodność. A ponieważ aranże prowadzimy najczęściej całym zespołem, finalnie i tak wychodzą nam numery Hellhaim.

Nie baliście się, że taka mieszanka może zostać odebrana niezbyt pozytywnie? Ludzie wolą raczej proste szufladki. A tu takie kombinowanie Panie... (śmiech)

Albert: Niczego się nie boimy! (śmiech) A tak poważnie to nie myślimy o takich rzeczach. Skupiamy się na muzyce, która nam się podoba. Wierzę, że dobry pomysł, aranż i wykonanie zostanie zawsze docenione w każdym gatunku muzycznym i nad tym pracujemy. Nie zabiegamy o nic, nie staramy się "podobać" i nie kalkulujemy. Coraz większe liczby osób na naszych koncertach potwierdzają, że droga obrana przez Hellhaim jest słuszna - mimo, że trochę pokrętna. (śmiech)

Recenzje "Slaves Of Apocalypse" są bardzo dobre i wyśmienite. Chyba nie spodziewaliście się tego?

Albert: Dobre recenzje są zawsze fajne, wiadomo? To takie lustro w którym artysta może się przejrzeć, ale jednocześnie zdajemy sobie sprawę, że takie lustro może szybko okazać się krzywym zwierciadłem dlatego cieszą nas dobre opinie i szanujemy to, ale zachowujemy zdrowy rozsądek. Mnie cieszy w tych opiniach przede wszystkim to, że Hellhaim nie został jasno zdefiniowany. Przywoływane są nazwy świetnych zespołów jako inspiracje, ale nikt nie może powiedzieć, że jesteśmy kopią np. Judas Priest czy Testament... Inspiracje są rzeczą naturalną, ale my brzydzimy się kopistami. Hellhaim wydając "Slaves Of Apocalypse" zaznaczył własną tożsamość i to najbardziej nas cieszy.

Panowie gitarzyści... chylę czoła przed wami (śmiech). Kapitalne riffy, pyszne solówki... do tego przejścia, zwolnienia... W recenzji napisałem: "Dawno nie słuchałem albumu tak bardzo różnorodnego, a zarazem mocno spójnego". Skąd to wszystko się bierze?

Albert: Jak już wcześniej wspominałem, indywidualne inspiracje każdego z nas sprawiają, że przynosimy na próby numery czy pomysły, które bardzo się od siebie różnią. Następnie wspólnymi siłami aranżujemy numer i ogrywamy, dopóki wszyscy nie stwierdzimy, że mamy już kolejny numer Hellhaim, który dosłownie wypieprza z butów.

Macie taką niesamowitą lekkość i sporą wyobraźnię muzyczną w pisaniu tych numerów. Długo siedzicie nad poszczególnymi kawałkami? Mam wrażenie, że trochę to trwa?

Albert: Różnie z tym bywa. Jeden z numerów na "Slaves" powstawał przez 8 miesięcy, zaś jeszcze inny w 2 dni! Pozostałe były efektem paru prób lub rozwiniętym pomysłem jednego z nas. Przywiązujemy bardzo dużą uwagę do aranżacji i budowy linii wokalnych i jeżeli uważamy, że coś wymaga poprawy to pracujemy nad tym, aż będziemy pewni, że muzyka, linie, tekst itd całkowicie oddają charakter historii, którą chcieliśmy opowiedzieć.

Piotrze, Albercie... graliście razem w Holocaust. Wspominacie czasami tamte czasy? A gdybyśmy mogli pofantazjować, to myślicie, że jakby ten zespół przetrwał, to dzisiaj prezentowałby podobną muzę do Hellhaim?

Albert: Holocaust to zespół, który założyłem już po odejściu Piotrka z Alioth, w którym graliśmy wspólnie. Myślę, że w wielu utworach Hellhaim słychać dawne poczynania Holocaust. "Decimator", "Anneliese (The Exorcist)", "Blackjack" czy tytułowy "Slaves Of Apocalypse" mogą być tego dobrym przykładem.

Matt... muszę przyznać, że powaliłeś mnie swoimi wokalami. Te przejścia z niskich skrzeków do wysokich górek. Klasa. Jak się z tym czujesz? (śmiech)

Matt: Dzięki! Dla mnie to całkiem naturalne, od zawsze kombinowałem wokalnie z różnymi stylami. Jakoś nigdy nie mogłem się zdecydować czy bardziej podobają mi się przenikliwe, dramatyczne wokalizy rodem z Mercyful Fate, czy druzgocące growle a la Morbid Angel? Stąd mój rozwój w kilku kierunkach.

Świetnie układasz swoje linie wokalne. Jak podchodzisz do tego tematu? Starasz się, żeby wokal był kolejnym "instrumentem" w zespole?

Matt: Naturalnie. Nie mam ambicji gwiazdora, nie potrzebuję żeby mój wokal był przesadnie na wierzchu - ponieważ korzystam z wielu technik wokalnych, dbam o to, aby stosować każdą tam, gdzie jest taka potrzeba. Staram się nie epatować i nie popisywać nadmiernie, bo to nie o to chodzi. W zespole muzycznym wokal powinien być integralną częścią muzyki. Moje podejście do układania linii jest dość intuicyjne i dbam o to, aby pierwotne pomysły, które pojawiają się po odsłuchaniu muzyki pozostały bazą wokalną, którą będę co najwyżej usprawniał w toku pracy nad numerem.

Kto jest Twoim wokalnym Mistrzem i kto zainspirował Ciebie do śpiewania?

Matt: Na różnych etapach życia trafiałem na wokalistów, którzy sprawiali, że chciałem wejść głębiej w muzyczny świat. Zaczęło się od Jima Morrisona, następnie poznawałem kolejnych wokalnych tuzów: Ian Gillian, James Hetfield, Chris Cornell, Ozzy Osbourne, Layne Staley, Dio, King Diamond, Bruce Dickinson, Jeff Buckley, Mikael Akerfeldt, Ihsahn, Nick Drake. Po dziś dzień do moich ulubionych, inspirujących mnie wokalistów należą zwłaszcza Rob Halford, Tomi Joutsen, Zak Stevens, Scott Walker.