Zespół powoli szykuje się do stworzenia następcy wydanego w 2017 roku "Justice: Served!" - pewną niespodzianką była muzyczna zapowiedź tej trzeciej płyty. Nowy utwór (jeśli mnie pamięć nie myli nosił nazwę "The Circle") początkowo był nieco bardziej doomowy, ale po kilku minutach przyspieszał do rytmów przypominających wczesne Black Sabbath. Podobało mi się! Grupa była zachwycona przyjęciem, za które zresztą dziękował wyraźnie wzruszony Kevin. I szkoda tylko, że gdy przyszła pora na głośne skandowanie, to publika wyraźnie zaspała. W pewnym momencie, przez rzuconą przez jednego z fanów nazwę Angel Witch, Riddles zaczął konsultować z resztą muzyków możliwość zagrania jakiegoś coveru. Niestety ostatecznie odpuścił, ale wydaje mi się, że gdyby fani podchwycili temat, to goleniowski set jeszcze bardziej by zyskał. Choć, postawmy sprawę jasno, i tak był znakomity - o czym mogą zaświadczyć muzycy Metal Church, którzy dopingowali swoich brytyjskich kolegów z boku sceny.

Po Tytan dano nam 30 minut przerwy, jednak z uwagi na bardzo dobre miejsce uznałem, że nie ma sensu nigdzie się kręcić - trzeba się przylutować do barierek oczekując na gwiazdę wieczoru. Decyzja jak najbardziej słuszna, bo im bliżej startu, tym bardziej Rampa zaczęła... pęcznieć. W końcu z głośników leci intro, setki gardeł zaczyna się drzeć, a na scenę wpadają poszczególni muzycy, by zacząć od... no właśnie niczego, ponieważ okazało się, że nie działa gitara Kurdta. Muzyk poirytowany, ale Lopes szybko ratuje sytuację jeszcze bardziej nakręcając fanów. Nie żeby było to potrzebne: powietrze aż się elektryzowało, a skandowane "Metal Church! Metal Church!" zagłuszało myśli. Usterkę szybko usunięto i klasycznym "Ton of Bricks" rozpoczęto tę intensywną, metalową mszę. Choć jednak z Vanderhoofem początkowo przypiętym do smyczy: jego wiosło podłączono drogą kablową i niekiedy mocno to wszystko było naprężone, ograniczając mobilność muzyka. Na szczęście ostatecznie udało się ogarnąć to wszystko bezprzewodowo, by Kurdt w pełni mógł pokazać swoją klasę.

Jako że zespół promował bardzo dobry album "Congregation of Annihilation", to usłyszeliśmy aż... dwa kawałki z tegoż krążka: "Pick a God and Prey" oraz "Me the Nothing". Decyzja nieco zaskakująca, biorąc pod uwagę bardzo dobre oceny tego wydawnictwa, no ale być może zespół chciał przedstawić możliwości Marca? Pokazać, że jest godnym następcą Howe'a? Spójrzcie bowiem na setlistę: toż to przecież mokry sen każdego fana! Dostaliśmy najlepsze kompozycje z trzech najsłynniejszych krążków Metal Church: debiutu z 1984 roku, wypuszczonego dwa lata później "The Dark" oraz "Blessing in Disguise" (1989). Lopes został rzucony na najgłębsze wody, ale swój egzamin zdał celująco. To właściciel kapitalnego głosu, znakomicie przechodzący od agresywnych wrzasków do stonowanych partii (ach, jakież piękne zwrotki "Gods of Wrath"). Do tego czuć tę chemię pomiędzy nim, a resztą grupy. Marc szaleje na scenie, bawi się z publiką oraz kolegami z zespołu tak, jakby w Metal Church za mikrofonem stał co najmniej od dziesięciu lat.