1. Prologue 2. Bitter Disdain 3. I Won't to Be as Free as... 4. Two Boards of Testimony 5. Rose 'n' Inez (bass solo) 6. So Far Away 7. My Last Words 8. Breath of Death 9. Epilogue
Trzymając w rękach płytę "Bitter Disdain XXX" Catharsis nadesłaną od Mad Lion Records zastanawiałem się - skąd znam tę nazwę zespołu? A gdy wprawiłem w ruch srebrny krążek do moich uszu dobiegły dźwięki pierwszego utworu "Prologue" brzmiące jak z tzw. przeciągającej kasety magnetofonowej. W połączeniu z melancholijnym klimatem stworzonym przy pomocy pasaży pianina i rzewnej melodeklamacji od razu moje skojarzenia padły na lata dziewięćdziesiąte. Intuicja podpowiadała, że to jest jakaś reedycja... I nie myliłem się!
W 1995 roku Catharsis z Tychów wydał kasetę z debiutanckim albumem "Bitter Disdain" nagranym w Spaart Studio, w składzie: Adam Mamok (bas, wokal), Daniel Petryczkiewicz (gitara, instrumenty klawiszowe), Tomasz Świerz (gitara) oraz Artur Pudło (perkusja). Owe 8 kompozycji wydała na kasecie znana ówcześnie firma Baron Records. Jak podaje zespół kaseta dotarła do wielu miejsc na całym świecie i po jakimś czasie słuch o zespole zaginął. A szkoda, gdyż to co zaprezentowali na tym albumie było wysokiej klasy technicznym death metalem inspirowanym Death, Atheist i wczesnym Cynic. I nie pamiętam by w Polsce ktoś tak wówczas grał. Zwłaszcza basiści. Zespół, już zreformowany, powrócił w 2010 roku z nowym składem. Adam Mamok (bas, wokal) dobierał sobie różnych muzyków. Lecz ostatecznie pozostali z nim - Katarzyna Bujas (gitara, wokal wspierający i klawisze), Kajetan Pawliszyn (gitara) i Jarosław Klimonda (perkusja). Potem gdzieś po drodze nagrali dwa albumy "Rhyming Life and Death" oraz "Human Failures". I jak obecnie jest w modzie (w dobrym słowa tego znaczeniu) na 30-lecie "Bitter Disdain" postanowili wskrzesić ten materiał dzięki remasteringowi wykonanemu przez Filipa "Heinricha" Hałucha z Heinrich House Studio, oraz podrasowaniu obrazu z okładki autorstwa Tomasza Hryniszyna. Reedycją okładki zajął się Michał "Xaay" Loranc znany ze współpracy z Nile, Behemoth czy Vader.
Jubileuszowy materiał, pod zmienionym tytułem - "Bitter Disdain XXX" ukazuje poziom techniczny i aranżacyjny jaki reprezentował ówcześnie zespół. Skomplikowane gitarowe riffy idealnie harmonizowały z jeszcze bardziej skomplikowanymi partiami na gitarze basowej. Styl gry basisty bez wątpienia był inspirowany zagrywkami Steve'a DiGiorgio, zwłaszcza z okresu "Individual Thought Patterns" Death. Gitara basowa w Catharsis odgrywała kluczową rolę, co było wyraźnie słyszalne. Basista nie tylko grał solówki ale także katował swoje palce akordami. A nie jest to łatwe zadanie. Oczywiście gitarowe solówki i zagrywki charakteryzowały się żywiołowością, bardzo zmiennym dynamizmem i połączeniem drapieżności oraz ciężkości z melodyką. Wokalnie - od strony ekstremalnych głosów - było klasycznie, czyli krzyczany growling z frazowaniem przypominającym chociażby Death. Rytmika utworów była bardzo zróżnicowana (pomijając najgorsze brzmienie perkusji). Ale dla mnie - wychowanego głównie na metalu lat 90. - jest to do przyjęcia. Tym bardziej, że całość brzmieniowo i aranżacyjnie bardzo przypomniała mi właśnie początek tych lat. To jak powrót do przeszłości superszybką rakietą.
Ale Catharsis nie był kalką Death. Zaoferował coś więcej. Nastrojowość, która w ówczesnym czasie również dochodziła do głosu w muzyce metalowej. I tak oto zespół pomiędzy szybkie patenty wplótł zwolnienia, spokojne, czyste brzmieniowo gitarowe akordy i arpeggia oraz wokalne melorecytacje. A także klawiszowe pasaże które albo tworzyły chwilami atmosferyczne tło, albo wprowadzały główną melodię w stylu dungeon synth. Co najbardziej było słyszalne w pierwszym i ostatnim utworze. Z punktu widzenia historycznego - "Bitter Disdain XXX" to prawdziwa gratka dla fanów progresywnego death metalu!
