01. Aodrëna
02. Highest Dreams
03. Au Sommet de la Tour
04. Above the Sky
05. Erimaïlma
06. U-turn - Through the Forest's Laments
07. The Castle (feat. Nils Courbaron)
08. The Ungrateful Daughter
09. The Serpent's Venom
10. Stars
11. Flying

Cécile Delpoïo jest paryską artystką związaną z symfoniczno-metalowym zespołem Remember the Light. Również gościnnie udziela się jako wokalistka w różnych pojedynczych utworach francuskich kapel. A także zajmuje się grafiką, ilustrowaniem, produkcją wideoklipów oraz fotografią. Między innym w tym ostatnim zakresie współpracowała z zespołem Sirenia przy albumie "1977" (lub podczas koncertów) oraz z Nilsem Courbaronem (Sirenia, Nils Courbaron's Project). Ale teraz przyszedł czas na jej solową odsłonę, w której Cécile komponuje, śpiewa i gra na pianinie oraz gitarze klasycznej. Oczywiście pomagają jej przy tym inni muzycy, zwłaszcza Olivier Reucher z Remember the Light. Ale też zaprosiła Nilsa Courbarona do jednego z utworów. Inspiracją muzyczną do skomponowania jej utworów byli między innymi Ordo Funebris, Hans Zimmer czy Dead Can Dance. A zatem bardzo ambitnie.

Z kolei lirycznie, album "Tuolla" opiera się na historii młodej kobiety o imieniu Aodrëna mieszkającej w fantastycznym świecie Tuolla, która pewnego dnia opuszcza swój świat i wyrusza w poszukiwaniu szczęścia. Historia ta posiada wyraźne cechy gatunku dark fantasy. Teksty napisane są w języku tuolliańskim, więc tym bardziej wszystko staje się tajemnicze. Wiemy, że Dead Can Dance chwilami wprowadzało podobną praktykę do swoich utworów. Chociaż z rzadka język angielski również wybrzmi podczas opowieści Cécile.

I jak wspomniałem wcześniej, kompozycje są bardzo ambitne. Muzyka prezentowana przez Cécile Delpoïo łączy w sobie muzykę poważną, w tym symfoniczne orkiestracje, operowe wokalne uniesienia z muzyką dawną czy z zachodnioeuropejskim folkiem i folkowymi zaśpiewami. Czyli wszystko to co jest potrzebne do stworzenia głęboko nastrojowej muzyki skupiającej w sobie elementy muzyki dark wave, ethereal wave, neo folk, neo-classical music i może z odrobiną new age. I nie ważne jest to, że większość dźwięków preparowanych jest najprawdopodobniej przez syntezatory, keyboardy i oprogramowanie komputerowe, gdyż ich sposób aranżowania i brzmienia jest bardzo bliski muzyce klasycznej. Dźwięki gitary klasycznej, pianina i czysty, wielobarwny śpiew Cécile podkreślają klasycyzm całości. I nie da się ukryć wyżej wymienionych inspiracji muzycznych. Ja bym dodał jeszcze Arcanę, aczkolwiek "Tuolla" oferuje szerszy zakres muzycznych tematów. Wprawdzie w muzyce Cécile Delpoïo usłyszymy bardzo dużo nawiązań do muzyki dawnej - średniowiecznej i tej z epoki romantyzmu.

Delpoïo poprzez swoją muzykę kreuje bardzo mroczno-melancholijny nastrój. Muzyka jest bardzo klimatyczna, przejmująca, romantyczna i przede wszystkim przestrzenna. Idealna jako soundtrack do filmu fantasy z fabułą pełną dramatyzmu. Jednak pesymistyczny nastrój, choć dominujący, nie jest jedyny. Pomiędzy tym wszechogarniającym smutkiem, głębokim żalem i nostalgią prześwietla się jakiś promyk nadziei, coś pozytywnego, gdyż również doświadczymy silnych i wzniosłych pełnych zachwytu momentów. Szczerze mówiąc, jeśli ktoś ma predyspozycje do stanów melancholijnych będzie miał trudność by rozstać się z tą muzyką. Ona tak pochłania, że można się w niej całkowicie zatracić, uciekając od realnego świata. Ale po co? By zatopić się w smutku... i wierzyć, że nadejdzie lepsze jutro, lepszy świat. Bo tak kończy się "Tuolla" bardzo pozytywnie, z uczuciem ukojenia i radości.

Jedynym metalowym akcentem okazała się gitarowa partia Nilsa Courbarona z Sirenii w utworze "The Castle", który w gitarowych momentach posiadł cechy symfonicznego metalu, bardzo nastrojowego i majestatycznego. Cécile Delpoïo udowodniła, że jest artystką o bardzo wrażliwym sercu. Ale czy ta wrażliwość nadaje się do współczesnego świata? W ogóle do tego świata? Być może bohaterka albumu "Tuolla" - Aodrëna jest czymś w rodzaju alter-ego Cécile.