Na początku 2002 roku światło dzienne ujrzał koncertowy album Nine Inch Nails zatytułowany "And All That Could Have Been". Wydawnictwo zawierało jednak nie tylko numery w wersjach na żywo, zarejestrowane podczas amerykańskiej trasy "Fragility v2.0", ale również i dodatkową płytę CD ze studyjnym materiałem (która została wydana osobno w późniejszym terminie). Jednocześnie na rynek trafiła także wersja DVD "Halo 17" (taka jest bowiem oficjalna, stosowana przez zespół numeracja krążków), jednak ta skupiała się już tylko i wyłącznie na koncertowej akcji, uzupełniając tracklistę kilkoma dodatkowymi hitami. Czy warta jest ona grzechu?

O "And All That Could Have Been" można powiedzieć wiele - nie można jednak tego, że jest to normalne DVD. Na to standardowe najczęściej trafia jeden cały występ, tudzież kawałki z poszczególnych przystanków trasy. Trent Reznor postanowił natomiast scalić materiał z kilku miast tak, by stworzyć w ten sposób wrażenie jednego, długiego, muzycznego wieczoru. I o ile audio jeszcze ładnie trzyma się kupy, to już w kwestii wideo mamy prawdziwą wolną amerykankę: jeśli ktoś spodziewa się logicznego związku przyczynowo-skutkowego, to się mocno zdziwi. Zdarzają się bowiem numery, w których zespół ciśnie pod dachem, by ledwo kilka sekund później znaleźć się na świeżym powietrzu. Dezorientację wprowadza również (genialny!) Robin Finck, który w trakcie trwania trasy znacząco zmienił swój image - raz szaleje więc na DVD ze swoją charakterystyczną fryzurą, by następnie biegać i skakać z ogoloną głową. Wydawać by się mogło, że "And All That Could Have Been" to więc montażowy chaos. Szybko jednak staje się jasne, że to całe szaleństwo stanowi jednak sedno zabawy.

Zamiast zrobić koncertówkę jak Pan Bóg przykazał, grupa spróbowała odtworzyć bowiem emocje towarzyszące zabawie na występie NIN. Stąd też brak statycznych kamer: materiał na DVD zarejestrowano powszechnie dostępnym sprzętem, często z poziomu samej publiki. Obraz bywa więc niewyraźny, cięcia ostre i nieprzewidywalne, a i często również brakuje odpowiedniej stabilizacji. Dodajcie do tego wspomniane wcześniej nieścisłości, a otrzymacie jednak długi, wciągający teledysk - wideo szalone tak, jak występujący w nim muzycy. Ubrudzeni artyści zachowują się bowiem tutaj jak psy spuszczone ze smyczy: rzucają się w publikę ("Sin"), utrudniają sobie nawzajem grę, wylewają morze wody na instrumenty ("Gave Up"), a w końcu i część z nich niszczą w drobny mak ("Closer"). Co zabawne jednak: gdy nad sceną pojawiają się trzy ogromne telebimy, zamiast wypalić fanom oczy jakimiś surrealistycznymi wizualizacjami, grupa prezentuje spokojny "La Mer", (przepiękny!) "The Great Below" i klimatyczny "The Mark Has Been Made". I wszystkie te utwory wsparto wysmakowanymi pracami Billa Violi. A gdy zespołowi znów puszczają hamulce w takim "Wish", to ekrany są już czarne.

"And All That Could Have Been" to nie pozbawione wad, ale jednak fascynujące wydawnictwo, dokumentujące koniec pewnej ery. Bo choć wraz z kolejnymi albumami Nine Inch Nails wzbijał się na twórcze wyżyny, dopieszczając jednocześnie swój styl, to starszym fanom brakowało już w tym graniu brudu, zadziorności, niedoskonałości. Coraz więcej na żywo do powiedzenia miały również gitary, spychające w tło niepokojące partie elektroniki. Stąd też drugie DVD grupy znaleźć się powinno na półce każdego wielbiciela twórczości Trenta Rezora. Laureat Oskara gryzie tutaj bowiem do samej krwi.

Tracklista:
DVD 1
01. Terrible Lie
02. Sin
03. March of the Pigs
04. Piggy
05. The Frail
06. The Wretched
07. Gave Up
08. La Mer
09. The Great Below
10. The Mark Has Been Made
11. Wish
12. Complication

DVD 2
01. Suck
02. Closer
03. Head Like a Hole
04. Just Like You Imagined
05. Starfuckers Inc.
06. Hurt
07. Reptile (bonus)
08. The Day the World Went Away (bonus)
09. Starfuckers Inc./The Beautiful People (bonus)
+
Galeria
Komentarz Billa Violi

Premiera: 22.01.2002 roku.
Wydawca: Nothing Records.