Therion powstał w 1987 r w Upllands Vasby (przedmieścia Sztokholmu), początkowo pod nazwą "Blitzkrieg". Założycielem zespołu był Christofer Johnsson (bas, wokal), oprócz niego zespół tworzyli Peter Hansson (gitary) i Oscar Forss (perkusja). Johnsson i Hansson grali razem już wcześniej w kilku niewielkich projektach.
Blitzkrieg, na którego muzykę największy wpływ miały takie zespoły jak Slayer, Metallica, Venom czy Motorhead, zagrał tylko dwa koncerty, po czym na początku 1988 roku został rozwiązany. W ciągu kilku następnych miesięcy Johnsson przerzucił się z basu na gitarę i wraz z Peterem odtworzył zespół pod nazwą Megatherion. Do zespołu powrócił także Oscar. Zasadniczo zmienił się muzyczny profil grupy - muzycy pozostawali pod silnym wpływem Celtic Frost i innych podobnych zespołów. Kolejnym członkiem zespołu został Eric Gustafsson (bas, wcześniej Dismember). Wkrótce potem zespół zmienił nazwę na "Therion" (z greckiego - "Bestia") i nagrał dwie demówki. Therion był wówczas uważany za jeden z najbardziej obiecujących zespołów szwedzkiego podziemia death metalu. Wydane w 1990 r. kolejne demo "Time Shall Tell" rozeszło się w sporym jak na tak młody zespół nakładzie i zwróciło uwagę wytwórni Deaf Records, z którą Therion podpisał umowę. Owocem tej współpracy był pierwszy pełnowymiarowy album "Of Darkness" (1991 r.). Album ten zawierał utwory napisane przez Johnssona w latach 80., a także nowe kompozycje. Progresywny death metal, bo tak wówczas określano muzykę Theriona, był dość odległy od klasyki tego typu grania, zresztą od początku takie było założenie zespołu, swoją muzyką wyjść poza ramy death metalu. Teksty zawierały wiele odniesień do polityki (w czym widać wpływ Napalm Death czy Nuclear Assault). Szczególny wpływ na muzykę "Of Darkness" wywarł "Into the Pandemonium" Celtic Frost (wpływ tego zespołu widać nawet w nazwie "Therion", pochodzącej prawdopodobnie od tytułu płyty CF "To Mega Therion"). Na płycie pojawiły się niewielkie partie klawiszy, a także czyste męskie i kobiece wokale (co było sporą, jak na owe czasy, innowacją). Najwyraźniej słychać to w utworze "Symphony of the Dead", do dziś bardzo często granym na koncertach. Ponieważ współpraca z Deaf Records nie układała się dobrze, Therion podpisał nową umowę z Active Records.
Kolejna płytę ("Beyond Sanctorum", 1992 r.) Therion nagrał jako trio, gdyż Gustafsson (bas) opuścił zespół. Zmieniły się też teksty, w których pojawia się wyraźne zainteresowanie okultyzmem i mitologią wschodnią (szczególnie babilońską i perską). Nowa płyta została dobrze przyjęta, jej promocji towarzyszyła pierwsza, niewielka trasa Theriona po Europie.
Z powodów rodzinnych i osobistych zespół opuszczają Forss i Hansson. Nowy skład grupy tworzą Piotr Wawrzeniuk (perkusja, dawniej grał wspólnie z Johnssonem w projekcie Carbonized), Andeas Wahl (bas) oraz Magnus Barthelsson (gitara). Twórcą muzyki i tekstów oraz gitarzystą pozostał Johnsson. Po tak drastycznej zmianie składu rozpoczął się dla Theriona nowy rozdział muzycznej działalności. Nazwa została zachowana, gdyż zespół nadal miał zamiar grać utwory z dwóch pierwszych płyt.
Wydana w 1993 r. kolejna płyta - "Symphony Masses: Ho Dragons Ho Megas" była już czymś zupełnie innym, dość szokującym dla związanego z death metalem środowiska. Partie klawiszy, egzotyczne skale muzyczne (wyraźnie widoczny był wpływ muzyki bliskowschodniej), eksperymenty z jazzem, muzyka industrialna, kościelną czyli to co dziś jest określane jako "gothic", przy jednoczesnych wpływach klasycznego heavy metalu, wszystko to było wówczas nowe i zaskakujące. Recenzje były na ogół pochlebne, choć niektórzy uważali, że droga, która obrał Therion, jest drogą donikąd.
Ponieważ Active Records ograniczyła swoją działalność, Therion podpisał nową umowę z Megarock Records. Już we współpracy z nową wytwórnią zorganizowano trasę promocyjną w Niemczech, wraz z zespołami Grave i Massacra. W dalszym ciągu Therion pozostawał zespołem bardzo mało znanym, czego skutkiem były ciągłe problemy z budżetem na dalsze nagrania. Między innymi z tego powodu zespół opuścili Wahl i Barthelsson, nowym członkiem zespołu został Fredrik Isaksson (bas). Na jakiś czas zespół opuścił także Johnsson, który nagrał w tym czasie partie wokalne dla zespołu Messiah. Współpraca z nową wytwórnią układała się bardzo dobrze do tego stopnia, że zostali przez nią poleceni Nuclear Blast, co umożliwiło uzyskanie większych funduszy i dalszy rozwój zespołu.
Wydana w 1995 r. płyta "Lepaca Kliffoth" była dowodem słuszności tego kroku. Therion jeszcze dalej poszedł w swoich muzycznych eksperymentach, pojawiły się duże partie klasycznych męskich i kobiecych wokali, dały o sobie znać wpływy muzyki perskiej, utwory zyskały na melodyjności. Już w tym czasie Johnsson coraz więcej inspiracji szukał w progresywnym i symfonicznym rocku lat 70. Nową płytę promowała wspólna z Annihilatorem trasa, która oprócz Europy objęła także Chile i Argentynę. Ponieważ Isaksson musiał z powodów osobistych opuścić zespół, nowym, początkowo tylko sesyjnym basistą został Lars Rosenberg (Entombed).
Aby realizować swoje kolejne pomysły, zespół potrzebował znacznie większego budżetu, co, jako że nadal sprzedawał stosunkowo niewiele płyt, wydawało się nieosiągalne. Z pomocą przyszedł szef Nuclear Blast Markus Steiger. Udzielone przez wytwornie dofinansowanie umożliwiło zatrudnienie dwóch chórów, wynajęcie lepszego studia oraz zatrudnienie odpowiednich producentów. Do zespołu doszedł Jonas Mellberg (gitara, ex-Unanimated). W tym składzie Therion nagrał swoja najważniejszą, prawdziwie przełomową płytę, do dziś uznawaną przez Christofera Johnssona za dzieło życia. Mowa oczywiście o wydanej w 1996 r. płycie "Theli".
Chóry, rozbudowane partie klawiszy, a także kilku wokalistów: Johnsson, Piotr Wawrzeniuk oraz Dan Swano (Nightingale oraz Edge of Sanity) przyczyniły się do niezwykłego charakteru muzyki na tej płycie. Jej nagranie stanowiło jednak dla zespołu olbrzymie finansowe i psychiczne obciążenie. U Rosenberga i Mellberga zaczęły się problemy z alkoholem (co zakończyło się opuszczeniem zespołu przez Mellberga jeszcze przed zakończeniem nagrań). "Theli" okazało się wielkim sukcesem, także finansowym (co pozwoliło przynajmniej w części spłacić olbrzymi dług u wytwórni, była to najdroższa produkcja w dziejach Nuclear Blast). Therion dostał propozycję wspólnej trasy z Amorphisem, który był wówczas jednym z najpopularniejszych zespołów grający nową, oryginalną muzykę metalową. Trasa oznaczała jednak nowe problemy, trzeba było wynająć odpowiednich muzyków, skompletować zespół (z którego z powodu studiów musiał czasowo odejść Wawrzeniuk). W trasę z Therionem pojechali Tobias Sidegerd (gitara, Necrophobic), Kimberly Goss (wokal i klawisze, Dimmu Borgir, obecnie Sinergy) a także muzycy amatorzy (przede wszystkim soliści i niewielki chór).
Trasa okazała się wielkim sukcesem, choć wiele problemów przyniósł, szczególnie dla niedoświadczonych amatorów, rock'n'rollowy styl życia. Pojawiły się problemy z alkoholem i narkotykami. Jednak Therion stał się teraz bardzo atrakcyjny, pojawiła się szansa na duże kontrakty. Druga trasa w 1997 roku (z dwiema profesjonalnymi sopranistkami, Wawrzeniukiem jako wokalem oraz basistą Andreasem Wahlem) odbyła się wspólnie z Sentenced oraz My Dying Bride. Trzecia z kolei trasa, z Lake of Tears i Crematory, rozpoczęła trwająca do dziś współpracę z Sarah Jezebel Deva (wokal, Cradle of Filth). Wszystkie trasy okazały się sukcesem. W tym samym roku wyszedł album z okazji 10-lecia zespołu "A'arab Zaraq Lucid Dreaming". Zawierał on covery oraz muzykę do filmu "The Golden Embarance" autorstwa Johnssona. Nowy kontrakt z Nuclear Blast zapewniał duży budżet na nagranie następnej płyty, w sumie nigdy jeszcze przyszłość zespołu nie wyglądała tak dobrze. Problemem było to, że oprócz Johnssona zespół stanowili niemal wyłącznie wynajęci muzycy, aby myśleć o wydaniu kolejnej płyty, Johnsson musiał znaleźć stałych współpracowników, szczególnie, że muzycy współpracujący z Therionem w czasie tras koncertowych nie mieli doświadczenia studyjnego. Szybko znaleziono jednak profesjonalnego perkusistę oraz basistę: Wolfa Simonsa oraz Jana Kazda. W nowym nagraniu wziął udział także Tommy, przyjaciel Johnssona, jako drugi gitarzysta. Do współpracy zaproszono także Sarah Jezebel Deva, a także austriacka śpiewaczkę Martinę Hornbacher (obecnie Astner, wokalistkę Dreams of Sanity i Alas). Tym razem zatrudniono całą orkiestrę oraz w pełni profesjonalne chóry. Mimo że płyta została wydana jako album Theriona, Johnsson uważa ją za swoją płytę solową, gdyż nagrał ją nie z zespołem, ale ze specjalnie zatrudnionymi do nagrań muzykami.
Efektem tej pracy była wydana w 1998 roku płyta "Vovin". W porównaniu z "Theli" muzyka stała się bardziej melodyjna i przystępniejsza. Płyta okazała się kolejnym wielkim sukcesem, dzięki któremu Therion stał się najlepiej sprzedającym się zespołem w Nuclear Blast. Pozwoliło to na zorganizowanie dwumiesięcznej trasy koncertowej po Europie (wspólnie z Moonspell). W trasie udział wzięli m. in. Martina Hornbacher i Sarah Jezebel Deva. Jako perkusista pojechał z Therionem Sami Karppinen, który potem wielokrotnie współpracował z zespołem. Jako jeden z najbardziej znanych perkusistów w Szwecji, znał wielu dobrych muzyków i umożliwił Johnssonowi skompletowanie zespołu (który w tym czasie nagrał mini-CD "Crowing of Atlantis", zawierający utwory, które nie znalazły się na "Vovin" oraz nagrania z koncertów z ostatniej trasy). Dzięki niemu w skład zespołu wszedł Kristian Niemann (gitarzysta, przez długi czas zajmujący się jazzem) oraz jego brat Johan (bas).
Ponieważ materiał na kolejną płytę - "Deggial" (wydana w 2000r.) był niemal gotowy, udział braci w nagraniu tej płyty ograniczył się do wykonania muzyki autorstwa Johnssona. Nowa płyta była trudniejsza od "Vovin", dzięki zatrudnieniu pełnej orkiestry symfonicznej muzycznie zbliżyła się jeszcze bardziej do muzyki klasycznej, Johnsson przyznawał, że tworzył ja bardziej dla swojej własnej przyjemności niż dla fanów. Mimo tego okazała się wielkim sukcesem. Odbyła się kolejna trasa koncertowa (z Voivod oraz Flowing Tears).
Zaraz po wydaniu "Deggial" zespół przystąpił do pracy nad kolejną płytą - tym razem miał być to pierwszy w dziejach zespołu concept-album, oparty na mitologii nordyckiej. Oprócz Johnssona część muzyki stworzył Kristian Niemann.. Wydana w 2001 r. płyta "Secrets of the Runes" była pierwszym albumem nagranym w stworzonym przez Johnssona i Karpinena studio Modern Art. Dzięki temu zespół miał zdecydowanie więcej czasu na nagrania. Ponownie zatrudniono orkiestrę i chór, tym razem jednak Johnsson sam pełnił role dyrygenta. Pozostali członkowie zespołu (przede wszystkim bracia Niemann) mieli duży wpływ na ostateczny kształt muzyki.
"Secrets of the Runes" okazała się płytą trudną i złożona, daleką od dawnych dokonań Theriona. Nie zawierała ona żadnych "hitów" i wielu fanów dawnej twórczości zespołu było zawiedzionych. Umożliwiła ona jednak dotarcie do nowych słuchaczy i przez wielu jest uważana za jedno z największych dzieł Theriona. Trasa promocyjna (z Evergrey oraz My Insanity) objęła tym razem nie tylko Europę, ale i całą Amerykę Łacińską. W trasie tej nie brał już udziału Karppinen (który poświęcił się pracy producenta w Modern Art, pełniąc w razie potrzeby rolę sesyjnego perkusisty), zastąpił go Richard Evensand. W czasie tej trasy został nagrany materiał na podwójny album koncertowy "Live in Midgard" (2002.).
Po ukończeniu trasy zespół przystąpił do pracy nad kolejną płytą, wykorzystując też dawne, zarzucone przed "Secrets of the Runes" pomysły. Efektem tej pracy było aż 55 utworów. Zdecydowano o nagraniu podwójnego albumu, który, dzięki finansowemu sukcesowi odniesionemu przez poprzednie płyty, miał szansę na bardzo dobra realizację. W nagraniach udział brało aż 171 osób (w tym 32 osobowy chór z Pragi i wielu profesjonalnych solistów). Organy nagrano w najstarszym kościele Kopenhagi - jednym słowem, produkcja zaplanowana została z rozmachem. Wydane w maju 2004 r. płyty "Lemuria/Sirius B". Pod pewnymi względami nowe płyty nawiązywały do starszych dokonań Theriona (np. ponownie zauważyć można wpływy heavy metalu, a oprócz operowych solistów wokalnie udziela się m. in.Johnsson i Wawrzeniuk).
W 2006 roku ukazał się koncertowy album, który otrzymał tytuł "Celebrators Of Becoming - Live In Mexico". Na dwóch płytach CD znalazły się 23 kompozycje, ponadto ukazał się ekskluzywny box z 4 DVD na którym oprócz koncertu z Mexico City znajdziemy wiele interesujących pozycji. Mamy tutaj dokumenty z trasy, występ na Wacken 2001, teledyski, filmiki ze studia, bootlegowe utwory z lat wczesnych i wiele innych perełek.
Kolejna płyta studyjna ukazała się w roku 2007. "Gothic Kabbalah" to podwójne wydawnictwo i mnóstwo zaproszonych gości.
Rok później otrzymaliśmy kolejne koncertowe wydawnictwo, które otrzymało tytuł "Live Gothic". Podwójny album CD i DVD zostało zarejestrowane w warszawskie Stodole 14 lutego 2007 roku.
W 2009 roku ukazało się kolejne wydawnictwo koncertowe. Ponownie mamy dwa krążki CD, ale tylko jeden DVD. Jest to nietypowy koncert, gdyż pierwsza jego połowa to fragmenty utworów wielkich kompozytorów muzyki klasycznej (m.in. Wagner, Dvorak, czy Mozart), a druga część to kompozycje Therion. Nie mamy tutaj ani jednego utworu, który był na poprzedniej koncertówce "Live Gothic".
Rok 2010 to płyta studyjna "Sitra Ahra" na której Therion powrócił do bardziej metalowego grania, oraz zrezygnował z wielkich form.
W 2012 roku Christofer Johnsson po raz kolejny wykombinował sobie coś, czego nikt inny wcześniej nie próbował. Tym razem wymyślił sobie płytę z coverami, a na tapetę wziął francuskie piosenki pop z lat 60/70-tych. Tak w skrócie wygląda koncept płyty "Les Fleurs Du Mal", którą Therion wydał własnym sumptem.
Kolejne lata to cisza w obozie Therion, a jak się okazało - bardzo twórcza. Chris po prostu pracował nad kolejnym swoim marzeniem, czyli metalową operą. Efekty tej pracy otrzymaliśmy w 2018 roku, gdy na sklepowe półki trafiło trzypłytowe wydawnictwo "Beloved Antichrist". Rozmach i mocna rozbudowany materiał niespecjalnie przypadł fanom do gustu. Zespół opuścił również perkusista Johan Koleberg, a w jego miejsce powrócił Sami Karppinen.
Kolejny studyjny album ukazał się na początku 2021 roku i otrzymał tytuł "Leviathan". Therion powrócił na nim do bardziej tradycyjnych form. I jak się okazało była to pierwsza część trylogii wydawniczej. Rak później na sklepowe pólki trafił album "Leviathan II", a w 2023 roku otrzymaliśmy "Leviathan III".
Bio: Gorthad
DYSKOGRAFIA:
1991 - Of Darkness
1992 - Beyond Sanctorum
1993 - Ho Drakon Ho Megas
1995 - Lepaca Kliffoth
1996 - Theli
1997 - A'arab Zaraq Lucid Dreaming
1998 - Vovin
1999 - Crowning Of Atlantis
2000 - Deggial
2001 - Secret Of The Runes
2002 - Live In Midgard
2004 - Sirius B/Lemuria
2006 - Celebrators of Becoming - Live In Mexico
2007 - Gothic Kabbalah
2008 - Live Gothic
2009 - The Miskolc Experience
2010 - Sitra Ahra
2012 - Les Fleurs du Mal
2018 - Beloved Antichrist
2021 - Leviathan
2022 - Leviathan II
2023 - Leviathan III
|