|
Same początki istnienia zespołu to formacja Morbius (Nick Holmes - bas oraz Gregor Macintosh - gitara i Matthew Archer - perkusja) założony w Halifax w końcu 1987 r. W następnym roku, przy współudziale Aarona Aedy (gitara), Steve'a Edmontsona (bas) i Matthew'a Archera (perkusja, grał z Holmesem i Macintoshem w Morbius) powstał Paradise Lost. Nazwa (pol. Raj Utracony) pochodzi od tytułu dzieła Johna Miltona z 1667 r., będącego filozoficznym poematem na temat walki dobra ze złem.
Główna inspiracja dla młodych muzyków były dokonania takich zespołów jak Kreator, Celtic Frost, Black Sabbath, Candlemass. Po nagraniu dwóch dymówek ("Drown In Darkness" i "Frozen Illusion") grupa podpisała kontrakt z wytwórnią Peaceville Records. Już pierwsze nagrania zwróciły uwagę miejscowej prasy muzycznej i zyskały duże uznanie, mimo ze stylistycznie odbiegały od dominujących wówczas nurtów death i thrash metalu. Debiutancki album - "Lost Paradise" został wydany w 1990 roku. Nie zyskał on, przynajmniej w tym czasie, dużej popularności i w zasadzie nie zmienił "podziemnego" statusu grupy. Dopiero wydany w 1991 r. "Gothic" okazał się prawdziwym sukcesem. Do dziś album ten jest uznawany za jedną z najciekawszych i najlepszych płyt w swoim gatunku, pierwsze dzieło doom-metalowe. Stał się on wyznacznikiem specyficznego stylu Paradise Lost, inspirującego do dziś wiele zespołów. Zawarte w muzyce elementy orkiestrowe i mroczna, iście gotycka atmosfera zjednały grupie wielu fanów. Przyczyniła się też do tego trasa koncertowa po Europie.
W 1992 r. zespół nagrał dla wytwórni Music For Nations album "Shades Of God" - bardziej metalowy w porównaniu z "Gothic", a zarazem będący rozwinięciem charakterystycznego dla zespołu stylu. W powstaniu "Shades Of God" spory udział miał producent Simon Efemy. Zmiana wytwórni pozwoliła, dzięki większemu dofinansowaniu, na rozmach i pewną monumentalność kolejnych produkcji. Zespół odbył swoją pierwsza trasę po Ameryce, razem z Morbid Angel i Kreator. W tym samym roku wydana została EP-ka "As I Die", na której znalazły się dwa utwory autorstwa Paradise Lost, jedno nagranie live i cover zespołu Atomic Rooster. Za okładkę wydawnictwa odpowiadał Dave McKean (projektował również cover "Shades Of God"). W 1993 r. powstała druga, obok "Gothic", najbardziej znana i dla wielu najlepsza płyta Paradise Lost - "Icon". Jest ona pod wieloma względami kontynuacją "Gothic", do którego jest zbliżona stylistycznie, choć nie zabrakło nowych elementów. W tym czasie Arche opuścił zespół, a jego miejsce zajął Lee Morris. Zagrał on na kolejnej płycie zespołu, "Draconian Times", która do dziś pozostaje jedną z najlepiej sprzedających się albumów w historii zespołu.
Kolejna płyta - "One Second" - została wydana po dłuższej przerwie, bo dopiero w 1997 roku. Płyta ta była sporym zaskoczeniem i spotykała się z zarówno bardzo dobrymi, jak i skrajnie negatywnymi reakcjami. W muzyce pojawiły się elementy elektroniki, zespół wyraźnie oddalał się od tradycyjnego często gitarowego grania, wiele tu natomiast eksperymentów z różnymi gatunkami muzycznymi (w tym z trip hopem i elektronicznym gothikiem). W 1998 roku Music For Nations wydał składankę z okazji 10-lecia istnienia zespołu. Rok później Paradise Lost podpisał kontrakt z EMI i wydaje kolejna płytę - "Host". Zmiana muzycznego profilu grupy stawała się coraz wyraźniejsza, pojawiło się dużo elektroniki i sampli. Przypominało to nieco dokonania Depeche Mode, co było dość zaskakujące dla fanów starszych płyt Anglików. Kolejny, wydany po dwóch latach przerwy album "Believe In Nothing" to powrót do dawnego, bardziej gitarowego, metalowego brzmienia zespołu. Nadal obecna jest elektronika, ale muzyka jest jednak zdecydowanie ostrzejsza niż na dwóch poprzednich płytach.
Kolejna płyta, nagrana z kolei dla Gun Records w 2002 r., to "Symbol Of Life"- monumentalna, już wyraźnie gitarowa i, jak wszystkie produkcje Paradise Lost, bardzo mroczna.
W 2005 roku Paradise Lost powróciło z wielką pompą do metalowego świata. W muzyce zespołu oczywiście pozostały elektroniczne elementy i różne sample, ale nie ulega wątpliwości, że album zatytułowany po prostu "Paradise Lost" pokazał, że w Brytyjczykach jest jeszcze trochę mocy. Przyszłość rysuje się zatem "różowo".
Owa przyszłość to nowy album Brytyjczyków, który otrzymał tytuł "In Requiem" i powinien ujrzał światło dzienne w maju 2007 roku. Muzycy nad tym krążkiem pracowali w Kanadzie pod czujnym okiem Rhysa Fulbera. Natomiast za miksy odpowiedzialny jest Mike Fraser, który ma w swoim dorobku współpracę z AC/DC, Metallicą, czy Van Halen. Okładkę zaprojektuje Seth Siro Anton, który odpowiadał za oprawę graficzną poprzedniego albumu. Płyta "In Requiem" fanów nie rozczarowała i zdecydowanie przywróciła wiarę w ten zespół.
Rok 2008 to koncertowe wydawnictwo "The Anatomy Of Melancholy", które ukazało się w wersji Cd i DVD. Jest to zapis koncertu, który odbył się 12 kwietnia 2007 w Londynie.
Na kolejną płytę studyjną fani nie musieli długo czekać, gdyż w 2009 roku ukazał się krążek "Faith Divides Us - Death Unites Us" na którym Paradise Lost na dobre powróciło do swojego naturalnego grania.
W 2011 roku zespół zagrał specjalny koncert na którym wykonał w całości album "Draconian Times". Materiał został zarejestrowany i wydany jako CD i DVD pod tytułem "Draconian Times MMXI". Rok 2012 przynosi kolejną płytę studyjną, którą zatytułowano "Tragic Idol". W 2015 roku ukazała się czternasta studyjna płyta, która otrzymała tytuł "The Plague Within".
Po nagraniu płyty zespól opuścił perkusista Adrian Erlandsson, a w jego miejsce został zatrudniony Waltteri Väyrynen. W 2017 roku swoją premierę ma płyta "Medusa", a w 2020 światło dzienne ujrzał album "Obsidian".
Po bardzo dobrze przyjętych płytach studyjnych nadszedł czas na koncertówkę, która otrzymała tytuł "At the Mill". Jest to zapis koncertu z 5 listopada 2020 roku, który Paradise Lost zagrał w The Mill Nightclub w miejscowości Bradford, która znajduje się kilkanaście kilometrów od Halifax, czyli miasta "rodzinnego zespołu". Album trafił na sklepowe półki w połowie lipca 2021 roku.
W 2022 roku zespół opuszcza perkusista Waltteri Väyrynen, a jego miejsce zajmuje Guido Zima Montanarini. Rok później na sklepowe półki trafiło wydawnictwo "Icon 30" - to ponownie nagrany materiał z albumu "Icon" wydanego w 1993 roku.
Bio: Gorthad
DYSKOGRAFIA:
1990 - Lost Paradise
1991 - Gothic
1992 - Shades Of God
1993 - Icon
1995 - Draconian Times
1997 - One Second
1999 - Host
2001 - Believe In Nothing
2002 - Symbol Of Life
2003 - At the BBC
2005 - Paradise Lost
2007 - In Requiem
2008 - The Anatomy Of Melancholy
2009 - Faith Divides Us - Death Unites Us
2011 - Draconian Times MMXI
2012 - Tragic Idol
2015 - The Plague Within
2017 - Medusa
2020 - Obsidian
2021 - At the Mill
2023 - Icon 30
|
