|
Yngwie Malmsteen - wirtuoz gitary, uważany obok Satrianiego i Vai'a za najlepszego gitarzystę na świecie. Zafascynowany muzyką Hendrixa, przede wszystkim Deep Purple z Blackmorem na czele, postanowił sięgnąć po gitarę. Ale młody Szwed nie tylko hard rockiem się interesował. Pociągała go także muzyka klasyczna (Bach, Vivaldi, Beethoven czy Mozart) i to bardzo słychać w jego sposobie gry na gitarze! Jego solówki przypominają bardziej grę skrzypiec niż gitary elektrycznej!
Muzyczna kariera Yngwie'go rozpoczęła się w 1983 roku w amerykańskim zespole Steeler (nie mylić z zespołem Axela Rudiego Pella), grającego typowy heavy metal. Następnym zespołem był Alcatrazz - kapela założona przez byłego wokalistę Rainbow - Grahama Bonetta. Malmsteen nagrał z nimi jedynie dwie płytki. Już wtedy rozwijał się jego styl. Yngwie nie poprzestał na tym. Postanowił założyć swój solowy zespół. Nazywał się on Yngwie Malmsteen's Rising Force. (niekiedy na płytach nazwa jest skrócona do samego imienia i nazwiska artysty). Pierwszy krążek - "Rising Force" zadebiutował na 60 miejscu listy Bilboard. Album dostał nominację do nagrody Grammy. Nie długo po tym "posypały" się następne wyróżnienia: Best New Talent w kilku głosowaniach czytelników, Best Rock Guitarist w roku następnym. Płyta została płytą roku. Nowy zespół wspomagany przez Jensa Johanssona rozpoczął koncerty. Sukcesy wyniosły Yngwiego na muzyczny piedestał - najlepszy młody gitarzysta. Do leksykonów muzyki wprowadzony został nowy termin - neoklasyczny rock. Muzyczne poszukiwania Malmsteena osiągnęły szczyt w 1986 roku na trzecim albumie "Trilogy". Do dzisiaj pozostaje jedną z najbardziej ulubionych płyt Yngwiego, zarówno od strony muzycznej jak i tekstowej.
W następnym roku, 22 czerwca 1987 roku, niemalże w dniu 24 urodzin, Yngwie miał poważny wypadek. Uderzył swoim Jaguarem w drzewo, łamiąc kierownicę głową. Na skutek uderzenia, w mózgu utworzył się skrzep, uszkadzając nerw poruszający prawą ręką. Po przebudzeniu się z trwającej blisko tydzień śpiączki, prawa ręka była nieruchoma. W obawie przed rychłym końcem kariery, rozpoczęła się intensywna rehabilitacja, która przywróciła sprawność ręce. Po zakończeniu terapii, Yngwie znów zaczął pracować nad muzyką.
W efekcie powstał album "Oddysey", za którym Malmsteen nie przepada, ale podobający się szerokiej publiczności. Doskonale sprzedający się singiel z utworem "Heaven Tonight" i teledysk do niego sprawiły, że płyta w krótkim czasie osiągnęła złoto w Stanach. Z byłym wokalistą Rainbow - Joe Lynn Turnerem jako frontmanem rozpoczęło się tournee Oddysey. W lutym 1989 roku występy przeniosły się do Związku Radzieckiego na serię koncertów w Moskwie i Leningradzie. Owocem koncertów było świetne video i album koncertowy "Live In Leningrad / Trial By Fire". Po trasie koncertowej drogi muzyków rozeszły się.
Rozpoczynając nowy rozdział kariery, Yngwie przeprowadził się do Miami na Florydzie. Do nowego zespołu zaprosił szwedzkich muzyków. Wokalistą został Goran Edman. Reszta muzyków nie była bardzo znana poza granicami Szwecji, ale ich talent i umiejętności były niewątpliwe: basista grający w orkiestrach symfonicznych - Svante Henryson, doświadczony muzyk sesyjny - klawiszowiec i aranżer Mats Olausson oraz perkusista Michael von Knorring. Produkcja nowego zespołu nosiła tytuł "Eclipse", nagrana i zarejestrowana w Miami Criteria Studio. Muzyką na tej płycie Yngwie udowodnił, że może tworzyć łatwe w odbiorze, nadające się do radia utwory bez wyzbywania się własnego stylu. Nikła promocja ze strony będącej w kłopotach Polygram, sprawiła, że płyta nie należała do najlepiej sprzedających się w Stanach. W tej sytuacji odejście z Polygramu było kwestią czasu. W Japonii i Europie osiągnęła status złotej i platynowej.
W marcu 1991 roku dzięki Nigelowi Thomasowi, został podpisany nowy kontrakt - z Elektra Records . Debiut dla Elektry "Fire&Ice", w przeciwieństwie do ostatnich płyt, nie był zbiorem "radiowych" piosenek. Yngwie przedstawił tutaj klasyczne struktury baroku. Nowa produkcja zadebiutowała w Japonii na miejscu 1. Sprzedano ponad 100 000 kopii płyty tylko w dniu ukazania się. Złoto i platynę osiągnęła w Europie i Azji. W czerwcu 1992 roku Yngwie wrócił do Miami odpocząć i popracować nad nowym materiałem.
Dobrą passę przerwały nieprzewidziane wypadki. Huragan Andrew w sierpniu 1992 zniszczył dużą część Miami, Nigel Thomas manager Yngwiego od 4 lat, zmarł na atak serca w styczniu 1993, a w marcu Elektra rozwiązała kontrakt.
Nowy kontrakt został podpisany z japońską wytwórnią Pony Canyon. W zespole Yngwiego znaleźli się nowi muzycy: wokalista - Mike Vescera, perkusista - Mike Terrana, klawiszowiec pozostał ten sam - Mats Olausson i Malmsteen na basie. Na trasę koncertową został zaproszony basista z Los Angeles Barry Sparks.
Nowa płyta - "The Seventh Sign" - zrealizowana pod skrzydłami nowej wytwórni ukazała się 18 lutego 1994 roku w Japonii. Płyta szybko osiągnęła 1 miejsce w międzynarodowych notowaniach. W Japonii osiągnęła potrójną platynę. Prawa do rozpowszechniania albumu w Europie i Ameryce nabyła CMC International Records. Za sprawą CMC rozpoczęła się szeroka promocja albumu na świecie. Trasa "7th Sign" odbywała się w Japonii przy sprzedanych wszystkich biletach, następnie na mapie trasy leżały Europa i Ameryka. W Stanach Zjednoczonych, gdzie popularność zdobył grunge, płyta przeszła bez echa.
We wrześniu Pony Canyon wydała dwa mini albumy: "Power and Glory" (z utworem, który Yngwie skomponował na mistrzostwa sumo "Tokada") i "I Can't Wait" (z dwoma wcześniej nie zrealizowanymi utworami i kilkoma utworami koncertowymi z występu w tokijskim Budokan). Z występu w Budokan zrealizowane zostało video, dostępne za pośrednictwem CMC na całym świecie. W listopadzie 1994 zakończyło się trwające blisko rok tournee. Zespół udał się na zasłużony odpoczynek. W grudniu Yngwie rozpoczął we własnym studio pracę nad nowym materiałem - "Magnum Opus". Płytę wydała w czerwcu Pony Canyon. Prawa do dystrybucji płyty poza Japonią przypadły CMC. Tournee rozpoczęło się we wrześniu w Japonii. Yngwie z zespołem grał w 17 miastach i przy największej jak dotąd publiczności. Z Japonii zespół udał się do Anglii i Europy. W czasie europejskiej części trasy Mike Vescera rozchorował się i nie śpiewał przez pięć koncertów. Jednak trasa trwała dalej z Yngwiem jako wokalistą. Mike dołączył do reszty kolegów w Niemczech. Tam zespół wziął udział w mini trasie z 4 innymi zespołami, między innymi Saxon. Pod koniec roku Yngwie udał się do domu w Stanach na Święta.
Z początkiem stycznia 1996, z kilkoma zaprzyjaźnionymi muzykami rozpoczęła się praca nad nowym albumem. Yngwie od lat chciał nagrać płytę taką jak ta - z utworami wykonawców, przy których dorastał: Deep Purple, Rainbow, Kansas, Scorpions, Rush i Jimi'ego Hendrixa. Z zespołem złożonym z muzyków współpracujących z Yngwiem w przeszłości, Bary Dunaway - bass, Mark Boals - vocal, Tommy Aldridge - perkusja, na klawiszach bez zmian - Mat Olausson, rozpoczęła się trasa koncertowa promująca "Inspiration". Pierwszym celem była Ameryka Południowa. Koncerty odbywały się przy zatłoczonej widowni. Tournee kontynuowano w Stanach, Japonii i Europie. W grudniu 1996 trasa zakończyła się.
Yngwie wrócił do Miami i rozpoczął pracę nad długo oczekiwanym projektem. Muzyką na gitarę elektryczną i orkiestrę. Po miesiącach pracy we własnym Miami Studio 308, całkowicie klasyczny utwór Yngwiego Malmsteena był gotowy - Suita koncertowa na gitarę elektryczną i orkiestrę. W czerwcu 1997 roku Yngwie udał się do Pragi, aby nagrać swój utwór z Czeską Orkiestrą Filharmoniczną, która niedawno obchodziła stulecie istnienia. Na rezultat trzeba poczekać do 1998 roku.
Po powrocie do Miami zakończono pracę nad płytą "Facing The Animal", która ukazała się 3 września 1997 roku za sprawą Pony Canyon. Za perkusją zasiadł sam Cozy Powell, na basie Barry Dunaway, wokal - Mats Leven, klawisze bez zmian. Album jest jedną z najcięższych produkcji Yngwiego. Na świecie płyta jest rozpowszechniana przez Mercury Records. Muzyka spotkała się z bardzo dobrym przyjęciem ze strony fanów jak i krytyków.
Na początku 1998 roku w życiu Yngwiego zaszły diametralne zmiany. 6 Marca 1998 roku przyszedł na świat Antonio Yngwie Johann Malmsteen - pierwsze dziecko Yngwiego taty. Ciesząc się z narodzin syna, Yngwie nie zapomniał o fanach. Przygotowania do tournee promującego "Facing The Animal" były w toku. Jednak 5 kwietnia 1998 roku wydawało się, że trasa nie odbędzie się. W Anglii, w wypadku samochodowym zginął Cozy Powell. W tych okolicznościach na miejsce perkusisty został zatrudniony Jonas Ostman. Yngwie wraz z zespołem grał w Japonii, Ameryce Południowej i kilku miastach w Europie i Wielkiej Brytanii. Podczas kilku koncertów w Brazylii zostało nagrane video i album koncertowy.
Po zasłużonym urlopie Yngwie zaczął pracować nad kolejną płytą - "Alchemy" Ukazała się w 1999 roku najpierw w Japonii, a potem już na całym świecie. Sukces płycie przyniósł kawałek "Hangar 18, Area 51", a także suita "Asylum" podzielona na 3 oddzielne kawałki.
Jeszcze świat nie nacieszył się "Alchemy" a Yngwie przygotował nam w 2000 - roku kolejny album: "War To End All Wars". Płytę promował utwór "Crucify" razem z teledyskiem. Na następne muzyczne dziecko Yngwie kazał nam czekać do 2002 roku. Wtedy to pojawił się na rynku "Attack!!" To kawał dobrej muzyki okraszonej pysznymi wokalami i równie pysznymi solówkami.
W 2005 roku ukazała się płyta zatytułowana "Unleash The Fury", która została nagrana w składzie: Yngwie Malmsteen, Doogie White - wokal, Patrik Johansson - perkusja i Joakim Svalberg - klawisze.
Kolejne trzy lata musieli czekać fani na kolejny album studyjny. Na "Perpetual Flame" mamy nowe twarze: wokale nagrał Tim "Ripper" Owens, a klawisze Derek Sherinian. Album zbiera bardzo dobre recenzje.
W 2009 roku ukazuje się instrumentalny album "Angels Of Love", który w całości nagrywa sam Malmsteen (niewielka pomoc na klawiszach - Michael Troy Abdallah). Rok 2010 to płyta "Relentless" również z Ripperem na wokalu, a klawisze obsługuje tym razem Nick Marino. Rok 2012 to kolejna płyta studyjna, która otrzymała tytuł "Spellbound". Zdecydowana większość kompozycji na tym albumie jest instrumentalna.
W 2014 roku ukazała się koncertówka o tytule "Spellbound Live in Tampa". Jest to zapis koncertu, który odbył się rok wcześniej w Orlando. Rok 2014 przynosi kolejną płytę studyjną o tytule "World on Fire" na której Yngwie zarejestrował wszystkie instrumenty oprócz perkusji. Z bębnami usiadł Mark Ellis. Dwa lata później światło dzienne ujrzał album "Blue Lightning" na którym znajdziemy klasyki innych wykonawców (m.in.: Deep Purple, ZZ Top, The Rolling Stones, Eric Clapton, czy The Jimi Hendrix Experience). Malmsteen ponownie zarejestrował wszystkie instrumenty, a za perkusję tym razem odpowiada Lawrence Lannerbach - jest to oczywiście zanglizycowane imię i nazwisko gitarzysty. Wynika z tego, iż prawdopodobnie perkusja została zaprogramowana.
Rok 2021 przynosi płytę "Parabellum", a jeśli chodzi o sytuację z nagraniem instrumentów, to mamy powtórkę z poprzedniego krążka.
Bio: Herman
DYSKOGRAFIA:
1984 - Rising Force
1985 - Marching Out
1986 - Trilogy
1988 - Odyssey
1989 - Trial By Fire
1990 - Eclipse
1992 - Fire And Ice
1994 - The Seventh Sign
1995 - Magnum Opus
1997 - Facing The Animal
1999 - Alchemy
2000 - War To End All Wars
2002 - Attack!!
2005 - Unleash The Fury
2008 - Perpetual Flame
2009 - Angels Of Love
2010 - Relentless
2012 - Spellbound
2014 - Spellbound Live in Tampa
2016 - World on Fire
2019 - Blue Lightning
2021 - Parabellum
|
